Çaykur Rizespor, Spor Toto Muhteşem Lig Ahmet Çalık Dönemi’nin 34. haftasında kuvvetli rakibi Fenerbahçe’yi ağırladı. 6 gol, kırmızı kart ve penaltıların olduğu maçta akşama damgasını vurdu.
Spor müellifleri da bu olaylı maçı bugün kaleme aldıkları köşe yazılarında değerlendirirken epeyce konuşulacak sözler kullandı. İşte o yazılar;
Fantastik ‘geri sayım’ başladı! – Ercan İtimat (Milliyet)
İsmail Kartal’ın yıkayıp ütülediği “Büyük Grup Kostümünü” bir daha üzerine geçirmiş ve fazlaca da yakıştırmış bir Fenerbahçe vardı “can derdindeki” Rizespor karşısında.
aslına bakarsanız “takım” olması bile yetiyordu Fenerbahçe’nin… “Büyüklük” kumaşında vardı.
İşte bu “büyük takım” markasıydı köşeye sıkışmış rakibini çaresizlikten saçmalığa yönelten ve maçı en başından çığırından çıkaran.
Haksız değildi Rizespor… En sıkıntı vakit, en amansız rakipti Fenerbahçe!
15. saniyede gol tehlikesi yaşayan Rizespor birinci dakika dolmadan on kişi bırakan bu kaygıydı. Eksilip son ümidi tükenince, daha da çıldırdı Rizespor.
Sekiz dakika daha sonra kaçınılmaz golü yedi. Evet… Rizespor’un yediği goller kaçınılmazdı. Zira ne hocası farkındaydı Fenerbahçe’nin ne de futbolcuları. Çılgınlık lakin çığlıkla sona erebilirdi futbolda.
Kimse eline ayağına hakim değildi artık Rizespor’da… Devre bitmeden oyuna Alper’in yerine giren Mendes’in Fenerbahçe’ye armağan ettiği penaltı geldi. Tipik bir denetimsiz savunma.
İlk devrenin uzatma dakikalarında ise ikinci penaltı, üçüncü gol… O da birebir çaresizlikten. Serdar Dursun’un gol hükümdarı bulunmasına çalışıyordu güya Rizespor.
niçini; Fenerbahçe’nin yakaladığı çizgi… Yani, fizik ve tertibi gitgide yükselen, yetmezmiş üzere kadro halinde savunup hamle eden, uyumlu/oylumlu Fenerbahçe, Rize’ye kesin favori olarak gitmişti… Alandaki çabayı alışılmadık hale getiren eksik rakibi karşısında kararlılığından, disiplininden ödün vermeden sürdürüyordu oyununu. Savunması öne çıkıp dönen topları topluyor, forvet çizgisi mevkisiz ve takip edilemezdi. Daima değişiyorlardı.
Düşme çizgisinden kurtulması Fenerbahçe galibiyeti ile başlayacak bir mucizeye kalmış eksik Rizespor’un sertlikle saçmalığın sonunu belirlemesi fazlaca zordu.
İkinci yarıya Osayi ve Mert Hakan yerine, Arda ve Nazım ile başladı İsmail Kartal. her neyse ki, soyunma odasından biraz “ikazlı” çıkan Rizesporlu futbolcular Arda’yı sakatlamadı.
Yahu adamlar “savaşıyorlardı” birinci yarı, ne işi vardı askerlik yaşına gelmemiş çocuğun alanda? Yalnızca Serdar Dursun’un üçüncü, Fenerbahçe’nin dördüncü golü ile Valencia’nın beşinci golünde rolü oldu Arda’nın ve bu badireden ucuz kurtuldu.
6. galibiyetin 6. noktasını ikinci yarı Osayi’nin yerine giren Nazım koydu ve maç bitti.
Sonuçta deplasman falan dinlemedi Fenerbahçe, dönemin son çeyreğinde yakaladığı istikrarın, performansın ve kurgunun gereğini yaptı giderayak ezberlenen futbolcularıyla. Geçen haftadan farkı, kadronun şayet olmazsa olmazı cezalı İrfan Can’dı; o kadar.
İşte bunun ismi “istikrar”.
aynı vakitte hayalde görülse inanılmayacak Crespo/Zajc/ Mert Hakan merkezli, icat edilmiş sağ/sol bekli, Mesut’suz, Ozan’sız, Gustavo’suz bir istikrar. Arda mucizesi ekstrası.
Mimarı kim?.. İsmail Kartal.
Son altı maçını da kazanıp dün akşamdan itibaren kalan dördün hesabına başlayan Fenerbahçe’nin “İsmail Kartal Rampasındaki” fantastik ve kritik “geri sayımı” olaydır aslında.
Fenerbahçe’de yakın geleceği, bu son dört sayı belirleyecektir.
NASA Fırlatma Merkezi üzere… Antep(3), Beşiktaş(2), Karagümrük(1)… Her şey yolunda gidip Malatya maçında “sıfır” dendiğinde, Fenerbahçe göğe mi yükselir, birinci metrelerde bütün emekler heba mı olur?.. Başkan’dan öteki kimse bilemez bundan daha sonra.
Artık onun için de fazlaca güç kendi periyoduna birinci “10 maç yenilmezlik” unvanı taşıyan hoca hakkında karar vermek.
Büyük bir olay var eşikte. Fenerbahçe “başarmış” hocayı gönderip ithal hoca alsa bir türlü, yeni döneme “emanetçi muamelesi” yaptığı teknik yönetici ile devam etse bir türlü.
Ne yaman çelişki… “Geri sayımda” bir yanılgı olup her şeyin ertelenmesini umacak neredeyse “bir kısım” Fenerbahçeli!..
Şimdi alkış vakti – Şansal Büyüka (Milliyet)
Fenerbahçe maça 1-0 önde başlayabilirdi, Rizespor bir eksik başladı. Daha 12. saniyede Serdar Dursun’un mutlak gollük vuruşunu kaleci Gökhan önledi, 35. saniyede Baiano kırmızı kart gördü.
Daha 35. saniye be kardeşim… Acelen ne, suratın ne, bu hudut ne… Bir rakibe vuruyorsun, suratını alamıyorsun, gidip ikinci rakibine de vuruyorsun…
Rizespor, maçın başlangıç düdüğü ile bir arada adeta “vurgun” yiyip baygınlık geçirmeye başladı. Rize’nin baygın dakikalarında Fenerbahçe rakip savunmanın ardına epeyce değerli toplar attı. Bu rakip savunmanın gerisine atılan toplarda son paslar âlâ kullanılabilse, Fenerbahçe birinci yarı sonunda değil, birinci 15 dakika sonunda maçı 3-0 yapardı.
İsmail Kartal gelene kadar Fenerbahçe’nin rakip savunmanın gerisine top attığını, hatta teşebbüs ettiğini bile hatırlamıyorum. Fenerbahçe, Kartal ile bir arada bu özelliği yakaladı.
İlk 12 dakika bittiğinde topla oynama yüzde 85-15’di. Fenerbahçe o kadar tesirli oldu, Rize o kadar etkisiz, hatta baygın kaldı… Lakin birinci 20 dakikadan daha sonra Rize yavaş yavaş uyanmaya başladı. Hatta Fenerbahçe kalesi önünde bir-iki göründü. Ancak yarım konum bile bulamadı.
Fenerbahçe orta alanında “kırkayak Crespo” yeniden gelen geçene çengel attı, topu mıknatıs üzere çekip aldı. Gollük dokunuşunu kaleci Gökhan muhteşem çıkardı. Güya göze geldi, ikinci yarıda sakatlanıp hastanelik oldu.
normal olarak hakem Halil Umut Meler konuşulacak. Türkiye’de 35. saniyede kırmızı kart çıkaracak hakemi bulmak kolay değil… Lakin kırmızı yanlışsız… Birinci penaltı VAR ikazıyla geldi. Yoruma açık… İçime epey sindiğini söyleyemem. İkinci penaltıda VAR’a bile gerek kalmadı, banko penaltıydı.
İkinci yarının manşeti; Rizespor izleyicisinin “Arda…Arda” diye tempo tutmasıydı. Arda bunun bedelini epeyce güzel bilmeli, anlamalı, ona bakılırsa davranmalı ve futbolunu geliştirmeli… Arda‘yı Türkiye seviyor… 17 yaşında bir futbolcu için epey rastlanır bir durum değil bu…
Serdar Dursun’un attığı dördüncü golde, kaleci Gökhan‘dan dönen topa Arda baş vuruşu yapmıştı.
O dönen topu Serdar tamamlayıp golü attı. Arda daha sonra da beşinci golde Valencia‘nın başına o denli bir top indirdi ki, o topu gdolayıp elinizle Valencia‘nın başına koyamazsınız. Bitmedi, gollük baş vuruşunu Gökhan Gönül çizgiden çıkardı.
Altıncı gol yeniden Arda‘nın inanılması güç , fantastik bir pası ile başladı. bu biçimde bir sol ayak, bu biçimde bir futbol aklı; “Tak… tak” bir yere vurun, nazar değmesin…
Rize’nin direnci ne kadar düşmüş olursa olsun, Fenerbahçe adeta “gözü kapalı”, ezbere futbol oynuyor. Bu kadar ahenk, bu biçimde bir uyumu yakın vakitte Fenerbahçe‘de görmedik.
Fenerbahçe’yi yıllardır epey eleştirdik.
Şimdi alkış vakti… İsmail Hoca’ya, “Yavru Arda”ya, bütün kadroya alkış vakti… Birini başkasından ayırmadan bütün ekibe alkış vakti…
Övgü sırası İsmail Kartal’da – Uzay Gökerman (Skorer)
Uzun yıllardır Fenerbahçe’yi bu kadar istekli, her müsabakada üzerine koyarak ve uğraş azmini üst çıkararak üst üste bu biçimdesine güzel oynadığı bir dönem hiç görmemiştik.
Haftalardır biroldukca futbolcuyu burada mercek altına alıp, övüyor; bir türlü İsmail Hocaya sıra vermiyor hatta geldiğinde de kesinlikle eleştirel bir ayrıntı sıkıştırıp onu yazıyordum.
Bunun kendi ortasında sebepleri vardı; evvela kuşkusuz teknik adamın yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum.
Diğer taraftan işe başladığı birinci periyot takım tercihlerini Fenerbahçe’nin o günlerde bulunduğu duruma gelmesinde tesiri yahut katkısı olan belirli bir oyuncu kümesinden yana kullanımıydı.
Kayserispor Kupa, Slavia Prag Avrupa, Antalyaspor ve Başakşehir Harika Lig müsabakalarına çıkan takıma nazaran ne demek istediğim epey uygun anlaşılacaktır.
İsmail Kartal, Türkiye’de yaşayan ve Fenerbahçeli bir teknik yönetici olarak bu ekibin başarısızlığının nelerden kaynaklandığını epey yeterli takip ederek bu bakılırsave geldiğini düşünmek istiyordum.
aslına bakarsanız üstte saydığım müsabakalar Fenerbahçe’nin hem Kupa, hem Avrupa birebir vakitte Lig’de yazgısını belirledi.
Bu coğrafyanın neredeyse insanların üzerine mukadderat olarak yapışan gerçekliği bilgiye dayalı öngorerek, planlayarak, tasarlayarak değil “yaşayarak öğrenme” amprizmidir. Ortada onlarca denenmiş ve oynanmış maç varken niye kimi oyuncularda ısrar etme tercihi kullanılır, mümessilleriyle uzun uzun konuşmak, tartışmak isterdim.
Mutlaka bir beklenti vardır.
Ancak Fenerbahçe’nin bugünkü muvaffakiyet grafiğinin de yola başında öteki bâtın ajandası olmayan ve teknik yöneticisine güvenen, inanan oyuncu kümesiyle devam edilerek oluşturulduğunun farkına varılması gerekiyor.
Bakın, bu ülkenin bir daha tuhaf gerçekliklerinden biridir; kendi mesleklerini yaparken vasatın altında kalan insanımızın futbolu, oyunu ve onu oynayan futbolcuları değerlendirirken zalimce, empati yapmaksızın herkesi ve her şeyi kalitesiz, niteliksiz, yeteneksiz olarak tanımlaması aslında takip ettiği oyuna dair bilgi düzeyinin de apaçık göstergesidir.
Buna gündemi belirleyen ve daima önplanda kalan yorumcu kümesini da eklemek gerekiyor.
Tabii zincire yöneticileri, idaricileri ve olağan olarak teknik adamları da ek edeceğiz ki bu bizim her fırsatta “nerede kusur yapıyoruz” noktasına geldiğimiz turnuva başarısızlıklarımızın temel sebebi oluyor.
Uzun girişten daha sonra çabucak itiraf edeceğim; İsmail Kartal başta yaptığı tercihlerle benim için bu kümenin kesimiydi.
Ta ki eskiyi terk edip, yeni bir şeyler deneyene kadar.
İsmail Kartal’ın aslına bakarsanız öbür bahtı yoktu. Kurduğu ve ısrar ettiği takımın değerli bir kısmı benim en başından beri hakikat olduğuna inandığım futbolcu kümesini oluşturuyordu.
Evet, bu ekipten Mert Hakan ve İrfan Can’ın da gitmesi gerektiğini söylemiş olabilirim fakat yeniden ediyorum bu telaffuz futbolcuların kalitesinden kaynaklanmıyor, kadro oyununa katkı vermemeleri, tersine onu parçalayan anlayışa sahip olmalarından sebepleniyordu.
halbuki ekip ortasındaki tartı değişip, teknik adama inanan ve kadro oyunu oynamaya çalışanlardan kurulmaya başlayınca benim için gitmelerinden sakınca görmediğim bu oyuncular da çarkın birer dişlisi oluverdiler.
Bunu sağlayan İsmail Kartal’ın da artık övgülerden hissesine düşeni alması gerekiyor.
Önümüzdeki dönemin planlamasının ortasında nerede olur bilemeyiz; bunu Fenerbahçe’yi yönetenlerin futbol aklı belirleyecektir, lakin en başından beri İsmail Kartal’a tavsiyemiz tam da buydu.
Kaybedecek hiç bir şeyin yoksa kimsenin denemediğini gerçekleştir ve oradan kendine inanan bir takım kur!
Bu kadar sıradan; zira Fenerbahçe öylesine tabana batmış ve bütün gözler idareye çevrilmişti ki kimse İsmail Kartal’ın hangi takım ile çıktığı ile ilgilenmeyecekti; halbuki mümkün bir muvaffakiyet hem Hoca’yı diğer bir düzeye getirecek tıpkı vakitte idarenin üstündeki baskıyı alıp götürecekti.
5 sene evvel idareye talip olurken, kainatın tüm sırlarına hakim havayla futbol eleştirisi ve ideolojisi yapanlar ortada gelişmekte olan oyuna sabır gösterebilselerdi, Galatasaray ve Beşiktaş’ın bu müddet ortasındaki inişi ile aykırı orantılı biçimde peş peşe zaferler yaşayacak futbol aklına haiz bir Fenerbahçe’ye sahip olacaklardı.
senelerdır farklı cümle kalıplarıyla anlatmaya çalıştığım bu gerçekliğin artık öğrenilmiş olması gerekiyor.
Bu faslı son bir gündem cümlesi ile kapatacağım; ne olursa olsun Fenerbahçe’nin Nwakaeme üzere oyunculara değil; Ferdi, Zajc, Crespo, Arda, Kim, Muhammed üzere benzerlerine muhtaçlığı var.
İsmail Kartal yalnızca bir takım kurmadı, hem de gruba aşikâr bir oyun tertibi sağladı diyebiliriz.
Bunu sağlayan da birebir takımın her müsabaka üzerine koyarak yine yeniden gelişmeye açık oyunu oynamaya çalışmasıdır.
Evet, rakibin 10 kişi kalması dünkü müsabakayı çözen bir katalizör vazifesi yaptı fakat Fenerbahçe’nin Kayserispor, Galatasaray ve Göztepe maçlarını bu oyun planı ile müsabakaların çabucak başlarında bulduğu gollerle açtığını unutmamak gerekiyor.
Fenerbahçe bu saydığımız müsabakaların hepsinde üstün ve galibiyete yakın oyunu oynadı.
Bu oyunun merkezinde ön alanda baskı, (Crespo liderliğinde) topu hızla kazanma, (Zajc öncülüğünde) orta alanda daima değişen pas istasyonları kurma, (Osayi, Mert Hakan, İrfan Can’ın fazlaca uygun uyguladığı) kanatlarda oluşturulan üçgenlerle boş alanlara adam kaçırma, çizgiye inerek ceza alanı içi ve etrafında kaleye şut opsiyonları yaratma olduğunu söyleyebiliriz.
İsmail Kartal bu oyun ile birinci yarılarda maçı çözüp, ikinci yarılarda da Arda Güler ile tekniğe, zekaya ve oyuncu yaratıcılığına dayalı, ekip oyunu ortasında ferdî kurgu ile farka gitmeyi hedefliyor.
Başarıyor mu?
İsmail Kartal’ın yerleştirdiği bu oyun planına sadakatle bağlı oyuncu kümesinin bu seride 21 gol atıp yalnızca 3 gol yiyerek 6’da 6 yaparak fazlaca uygun iş çıkardığını söyleyebiliriz.
Öyle bir hal aldı ki yılbaşında gazı kaçmış gazoza benzeyen Harika Lig’e Fenerbahçe yeni bir heyecan getirdi ve şampiyon adayından fazlaca daha düzgün futbol oynayarak tahminen de ondan epey daha fazla hak ettiğini göstermeye başladı.
Spor müellifleri da bu olaylı maçı bugün kaleme aldıkları köşe yazılarında değerlendirirken epeyce konuşulacak sözler kullandı. İşte o yazılar;
Fantastik ‘geri sayım’ başladı! – Ercan İtimat (Milliyet)
İsmail Kartal’ın yıkayıp ütülediği “Büyük Grup Kostümünü” bir daha üzerine geçirmiş ve fazlaca da yakıştırmış bir Fenerbahçe vardı “can derdindeki” Rizespor karşısında.
aslına bakarsanız “takım” olması bile yetiyordu Fenerbahçe’nin… “Büyüklük” kumaşında vardı.
İşte bu “büyük takım” markasıydı köşeye sıkışmış rakibini çaresizlikten saçmalığa yönelten ve maçı en başından çığırından çıkaran.
Haksız değildi Rizespor… En sıkıntı vakit, en amansız rakipti Fenerbahçe!
15. saniyede gol tehlikesi yaşayan Rizespor birinci dakika dolmadan on kişi bırakan bu kaygıydı. Eksilip son ümidi tükenince, daha da çıldırdı Rizespor.
Sekiz dakika daha sonra kaçınılmaz golü yedi. Evet… Rizespor’un yediği goller kaçınılmazdı. Zira ne hocası farkındaydı Fenerbahçe’nin ne de futbolcuları. Çılgınlık lakin çığlıkla sona erebilirdi futbolda.
Kimse eline ayağına hakim değildi artık Rizespor’da… Devre bitmeden oyuna Alper’in yerine giren Mendes’in Fenerbahçe’ye armağan ettiği penaltı geldi. Tipik bir denetimsiz savunma.
İlk devrenin uzatma dakikalarında ise ikinci penaltı, üçüncü gol… O da birebir çaresizlikten. Serdar Dursun’un gol hükümdarı bulunmasına çalışıyordu güya Rizespor.
niçini; Fenerbahçe’nin yakaladığı çizgi… Yani, fizik ve tertibi gitgide yükselen, yetmezmiş üzere kadro halinde savunup hamle eden, uyumlu/oylumlu Fenerbahçe, Rize’ye kesin favori olarak gitmişti… Alandaki çabayı alışılmadık hale getiren eksik rakibi karşısında kararlılığından, disiplininden ödün vermeden sürdürüyordu oyununu. Savunması öne çıkıp dönen topları topluyor, forvet çizgisi mevkisiz ve takip edilemezdi. Daima değişiyorlardı.
Düşme çizgisinden kurtulması Fenerbahçe galibiyeti ile başlayacak bir mucizeye kalmış eksik Rizespor’un sertlikle saçmalığın sonunu belirlemesi fazlaca zordu.
İkinci yarıya Osayi ve Mert Hakan yerine, Arda ve Nazım ile başladı İsmail Kartal. her neyse ki, soyunma odasından biraz “ikazlı” çıkan Rizesporlu futbolcular Arda’yı sakatlamadı.
Yahu adamlar “savaşıyorlardı” birinci yarı, ne işi vardı askerlik yaşına gelmemiş çocuğun alanda? Yalnızca Serdar Dursun’un üçüncü, Fenerbahçe’nin dördüncü golü ile Valencia’nın beşinci golünde rolü oldu Arda’nın ve bu badireden ucuz kurtuldu.
6. galibiyetin 6. noktasını ikinci yarı Osayi’nin yerine giren Nazım koydu ve maç bitti.
Sonuçta deplasman falan dinlemedi Fenerbahçe, dönemin son çeyreğinde yakaladığı istikrarın, performansın ve kurgunun gereğini yaptı giderayak ezberlenen futbolcularıyla. Geçen haftadan farkı, kadronun şayet olmazsa olmazı cezalı İrfan Can’dı; o kadar.
İşte bunun ismi “istikrar”.
aynı vakitte hayalde görülse inanılmayacak Crespo/Zajc/ Mert Hakan merkezli, icat edilmiş sağ/sol bekli, Mesut’suz, Ozan’sız, Gustavo’suz bir istikrar. Arda mucizesi ekstrası.
Mimarı kim?.. İsmail Kartal.
Son altı maçını da kazanıp dün akşamdan itibaren kalan dördün hesabına başlayan Fenerbahçe’nin “İsmail Kartal Rampasındaki” fantastik ve kritik “geri sayımı” olaydır aslında.
Fenerbahçe’de yakın geleceği, bu son dört sayı belirleyecektir.
NASA Fırlatma Merkezi üzere… Antep(3), Beşiktaş(2), Karagümrük(1)… Her şey yolunda gidip Malatya maçında “sıfır” dendiğinde, Fenerbahçe göğe mi yükselir, birinci metrelerde bütün emekler heba mı olur?.. Başkan’dan öteki kimse bilemez bundan daha sonra.
Artık onun için de fazlaca güç kendi periyoduna birinci “10 maç yenilmezlik” unvanı taşıyan hoca hakkında karar vermek.
Büyük bir olay var eşikte. Fenerbahçe “başarmış” hocayı gönderip ithal hoca alsa bir türlü, yeni döneme “emanetçi muamelesi” yaptığı teknik yönetici ile devam etse bir türlü.
Ne yaman çelişki… “Geri sayımda” bir yanılgı olup her şeyin ertelenmesini umacak neredeyse “bir kısım” Fenerbahçeli!..
Şimdi alkış vakti – Şansal Büyüka (Milliyet)
Fenerbahçe maça 1-0 önde başlayabilirdi, Rizespor bir eksik başladı. Daha 12. saniyede Serdar Dursun’un mutlak gollük vuruşunu kaleci Gökhan önledi, 35. saniyede Baiano kırmızı kart gördü.
Daha 35. saniye be kardeşim… Acelen ne, suratın ne, bu hudut ne… Bir rakibe vuruyorsun, suratını alamıyorsun, gidip ikinci rakibine de vuruyorsun…
Rizespor, maçın başlangıç düdüğü ile bir arada adeta “vurgun” yiyip baygınlık geçirmeye başladı. Rize’nin baygın dakikalarında Fenerbahçe rakip savunmanın ardına epeyce değerli toplar attı. Bu rakip savunmanın gerisine atılan toplarda son paslar âlâ kullanılabilse, Fenerbahçe birinci yarı sonunda değil, birinci 15 dakika sonunda maçı 3-0 yapardı.
İsmail Kartal gelene kadar Fenerbahçe’nin rakip savunmanın gerisine top attığını, hatta teşebbüs ettiğini bile hatırlamıyorum. Fenerbahçe, Kartal ile bir arada bu özelliği yakaladı.
İlk 12 dakika bittiğinde topla oynama yüzde 85-15’di. Fenerbahçe o kadar tesirli oldu, Rize o kadar etkisiz, hatta baygın kaldı… Lakin birinci 20 dakikadan daha sonra Rize yavaş yavaş uyanmaya başladı. Hatta Fenerbahçe kalesi önünde bir-iki göründü. Ancak yarım konum bile bulamadı.
Fenerbahçe orta alanında “kırkayak Crespo” yeniden gelen geçene çengel attı, topu mıknatıs üzere çekip aldı. Gollük dokunuşunu kaleci Gökhan muhteşem çıkardı. Güya göze geldi, ikinci yarıda sakatlanıp hastanelik oldu.
normal olarak hakem Halil Umut Meler konuşulacak. Türkiye’de 35. saniyede kırmızı kart çıkaracak hakemi bulmak kolay değil… Lakin kırmızı yanlışsız… Birinci penaltı VAR ikazıyla geldi. Yoruma açık… İçime epey sindiğini söyleyemem. İkinci penaltıda VAR’a bile gerek kalmadı, banko penaltıydı.
İkinci yarının manşeti; Rizespor izleyicisinin “Arda…Arda” diye tempo tutmasıydı. Arda bunun bedelini epeyce güzel bilmeli, anlamalı, ona bakılırsa davranmalı ve futbolunu geliştirmeli… Arda‘yı Türkiye seviyor… 17 yaşında bir futbolcu için epey rastlanır bir durum değil bu…
Serdar Dursun’un attığı dördüncü golde, kaleci Gökhan‘dan dönen topa Arda baş vuruşu yapmıştı.
O dönen topu Serdar tamamlayıp golü attı. Arda daha sonra da beşinci golde Valencia‘nın başına o denli bir top indirdi ki, o topu gdolayıp elinizle Valencia‘nın başına koyamazsınız. Bitmedi, gollük baş vuruşunu Gökhan Gönül çizgiden çıkardı.
Altıncı gol yeniden Arda‘nın inanılması güç , fantastik bir pası ile başladı. bu biçimde bir sol ayak, bu biçimde bir futbol aklı; “Tak… tak” bir yere vurun, nazar değmesin…
Rize’nin direnci ne kadar düşmüş olursa olsun, Fenerbahçe adeta “gözü kapalı”, ezbere futbol oynuyor. Bu kadar ahenk, bu biçimde bir uyumu yakın vakitte Fenerbahçe‘de görmedik.
Fenerbahçe’yi yıllardır epey eleştirdik.
Şimdi alkış vakti… İsmail Hoca’ya, “Yavru Arda”ya, bütün kadroya alkış vakti… Birini başkasından ayırmadan bütün ekibe alkış vakti…
Övgü sırası İsmail Kartal’da – Uzay Gökerman (Skorer)
Uzun yıllardır Fenerbahçe’yi bu kadar istekli, her müsabakada üzerine koyarak ve uğraş azmini üst çıkararak üst üste bu biçimdesine güzel oynadığı bir dönem hiç görmemiştik.
Haftalardır biroldukca futbolcuyu burada mercek altına alıp, övüyor; bir türlü İsmail Hocaya sıra vermiyor hatta geldiğinde de kesinlikle eleştirel bir ayrıntı sıkıştırıp onu yazıyordum.
Bunun kendi ortasında sebepleri vardı; evvela kuşkusuz teknik adamın yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum.
Diğer taraftan işe başladığı birinci periyot takım tercihlerini Fenerbahçe’nin o günlerde bulunduğu duruma gelmesinde tesiri yahut katkısı olan belirli bir oyuncu kümesinden yana kullanımıydı.
Kayserispor Kupa, Slavia Prag Avrupa, Antalyaspor ve Başakşehir Harika Lig müsabakalarına çıkan takıma nazaran ne demek istediğim epey uygun anlaşılacaktır.
İsmail Kartal, Türkiye’de yaşayan ve Fenerbahçeli bir teknik yönetici olarak bu ekibin başarısızlığının nelerden kaynaklandığını epey yeterli takip ederek bu bakılırsave geldiğini düşünmek istiyordum.
aslına bakarsanız üstte saydığım müsabakalar Fenerbahçe’nin hem Kupa, hem Avrupa birebir vakitte Lig’de yazgısını belirledi.
Bu coğrafyanın neredeyse insanların üzerine mukadderat olarak yapışan gerçekliği bilgiye dayalı öngorerek, planlayarak, tasarlayarak değil “yaşayarak öğrenme” amprizmidir. Ortada onlarca denenmiş ve oynanmış maç varken niye kimi oyuncularda ısrar etme tercihi kullanılır, mümessilleriyle uzun uzun konuşmak, tartışmak isterdim.
Mutlaka bir beklenti vardır.
Ancak Fenerbahçe’nin bugünkü muvaffakiyet grafiğinin de yola başında öteki bâtın ajandası olmayan ve teknik yöneticisine güvenen, inanan oyuncu kümesiyle devam edilerek oluşturulduğunun farkına varılması gerekiyor.
Bakın, bu ülkenin bir daha tuhaf gerçekliklerinden biridir; kendi mesleklerini yaparken vasatın altında kalan insanımızın futbolu, oyunu ve onu oynayan futbolcuları değerlendirirken zalimce, empati yapmaksızın herkesi ve her şeyi kalitesiz, niteliksiz, yeteneksiz olarak tanımlaması aslında takip ettiği oyuna dair bilgi düzeyinin de apaçık göstergesidir.
Buna gündemi belirleyen ve daima önplanda kalan yorumcu kümesini da eklemek gerekiyor.
Tabii zincire yöneticileri, idaricileri ve olağan olarak teknik adamları da ek edeceğiz ki bu bizim her fırsatta “nerede kusur yapıyoruz” noktasına geldiğimiz turnuva başarısızlıklarımızın temel sebebi oluyor.
Uzun girişten daha sonra çabucak itiraf edeceğim; İsmail Kartal başta yaptığı tercihlerle benim için bu kümenin kesimiydi.
Ta ki eskiyi terk edip, yeni bir şeyler deneyene kadar.
İsmail Kartal’ın aslına bakarsanız öbür bahtı yoktu. Kurduğu ve ısrar ettiği takımın değerli bir kısmı benim en başından beri hakikat olduğuna inandığım futbolcu kümesini oluşturuyordu.
Evet, bu ekipten Mert Hakan ve İrfan Can’ın da gitmesi gerektiğini söylemiş olabilirim fakat yeniden ediyorum bu telaffuz futbolcuların kalitesinden kaynaklanmıyor, kadro oyununa katkı vermemeleri, tersine onu parçalayan anlayışa sahip olmalarından sebepleniyordu.
halbuki ekip ortasındaki tartı değişip, teknik adama inanan ve kadro oyunu oynamaya çalışanlardan kurulmaya başlayınca benim için gitmelerinden sakınca görmediğim bu oyuncular da çarkın birer dişlisi oluverdiler.
Bunu sağlayan İsmail Kartal’ın da artık övgülerden hissesine düşeni alması gerekiyor.
Önümüzdeki dönemin planlamasının ortasında nerede olur bilemeyiz; bunu Fenerbahçe’yi yönetenlerin futbol aklı belirleyecektir, lakin en başından beri İsmail Kartal’a tavsiyemiz tam da buydu.
Kaybedecek hiç bir şeyin yoksa kimsenin denemediğini gerçekleştir ve oradan kendine inanan bir takım kur!
Bu kadar sıradan; zira Fenerbahçe öylesine tabana batmış ve bütün gözler idareye çevrilmişti ki kimse İsmail Kartal’ın hangi takım ile çıktığı ile ilgilenmeyecekti; halbuki mümkün bir muvaffakiyet hem Hoca’yı diğer bir düzeye getirecek tıpkı vakitte idarenin üstündeki baskıyı alıp götürecekti.
5 sene evvel idareye talip olurken, kainatın tüm sırlarına hakim havayla futbol eleştirisi ve ideolojisi yapanlar ortada gelişmekte olan oyuna sabır gösterebilselerdi, Galatasaray ve Beşiktaş’ın bu müddet ortasındaki inişi ile aykırı orantılı biçimde peş peşe zaferler yaşayacak futbol aklına haiz bir Fenerbahçe’ye sahip olacaklardı.
senelerdır farklı cümle kalıplarıyla anlatmaya çalıştığım bu gerçekliğin artık öğrenilmiş olması gerekiyor.
Bu faslı son bir gündem cümlesi ile kapatacağım; ne olursa olsun Fenerbahçe’nin Nwakaeme üzere oyunculara değil; Ferdi, Zajc, Crespo, Arda, Kim, Muhammed üzere benzerlerine muhtaçlığı var.
İsmail Kartal yalnızca bir takım kurmadı, hem de gruba aşikâr bir oyun tertibi sağladı diyebiliriz.
Bunu sağlayan da birebir takımın her müsabaka üzerine koyarak yine yeniden gelişmeye açık oyunu oynamaya çalışmasıdır.
Evet, rakibin 10 kişi kalması dünkü müsabakayı çözen bir katalizör vazifesi yaptı fakat Fenerbahçe’nin Kayserispor, Galatasaray ve Göztepe maçlarını bu oyun planı ile müsabakaların çabucak başlarında bulduğu gollerle açtığını unutmamak gerekiyor.
Fenerbahçe bu saydığımız müsabakaların hepsinde üstün ve galibiyete yakın oyunu oynadı.
Bu oyunun merkezinde ön alanda baskı, (Crespo liderliğinde) topu hızla kazanma, (Zajc öncülüğünde) orta alanda daima değişen pas istasyonları kurma, (Osayi, Mert Hakan, İrfan Can’ın fazlaca uygun uyguladığı) kanatlarda oluşturulan üçgenlerle boş alanlara adam kaçırma, çizgiye inerek ceza alanı içi ve etrafında kaleye şut opsiyonları yaratma olduğunu söyleyebiliriz.
İsmail Kartal bu oyun ile birinci yarılarda maçı çözüp, ikinci yarılarda da Arda Güler ile tekniğe, zekaya ve oyuncu yaratıcılığına dayalı, ekip oyunu ortasında ferdî kurgu ile farka gitmeyi hedefliyor.
Başarıyor mu?
İsmail Kartal’ın yerleştirdiği bu oyun planına sadakatle bağlı oyuncu kümesinin bu seride 21 gol atıp yalnızca 3 gol yiyerek 6’da 6 yaparak fazlaca uygun iş çıkardığını söyleyebiliriz.
Öyle bir hal aldı ki yılbaşında gazı kaçmış gazoza benzeyen Harika Lig’e Fenerbahçe yeni bir heyecan getirdi ve şampiyon adayından fazlaca daha düzgün futbol oynayarak tahminen de ondan epey daha fazla hak ettiğini göstermeye başladı.